علوم پیراپزشکی و بهداشت نظامی

مقدمه: هپاتیت B که پیش از این هپاتیت "سرم" نامیده می‌شد، یک عفونت حاد عمومی است که بیشترین آسیب آن بر کبد وارد و به علت ویروس هپاتیت B ایجاد می‌شود. میزان ناقلین مزمن در سال 90 بیش از 200 میلیون نفر بوده و در حال حاضر در سراسر جهان حدود 2 میلیارد نفر برخورد قبلی با این ویروس داشته و حدود 350 میلیون نفر ناقل مزمن می‌باشند. در ایران میزان شیوع نزدیک به آمار جهانی است به طوری که ایران با میزان شیوع 5-5/1 جزو مناطق با شیوع متوسط می‌باشد. از آنجا که یکی از مهم‌ترین راه‌های انتقال این بیماری تماس با ترشحات آلوده است، مسلم است که کارکنان خدمات بهداشتی و درمانی یکی از گروه‌های پرمخاطره در زمینه‌این بیماری می‌باشند و لزوم پیشگیری اولیه در این افراد و با توجه به نقشی که این کارکنان در آموزش افراد جامعه دارند، بیش از سایرین احساس می‌شود.

مواد و روش‌ها: این تحقیق یک پژوهش نیمه تجربی است و بر اساس چهار متغیر آموزش، آگاهی، نگرش و عملکرد انجام می‌گیرد. این پژوهش کل تعداد 60 نفری کارکنان بهداشتی منطقه نجف آباد را شامل می‌شود. اطلاعات لازم جهت بررسی متغیرهای پژوهش و ارزیابی برنامه‌های آموزشی از طریق پرسشنامه و چک لیستی که قبل و بعد از اجرای برنامه آموزشی تکمیل گردید، به دست آمده است.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که سطح آگاهی زیاد در قبل از آموزش 44% بوده که در بعد از آموزش به 50% افزایش یافته و نگرش مثبت از 49% به 55% رسیده و همچنین عملکرد خوب از 57% به 78% افزایش یافته است. به طور کلی بین میانگین آگاهی، نگرش و عملکرد در قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی دار وجود دارد.

بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان داد که برنامه آموزشی توانسته است سطح آگاهی، نگرش و عملکرد کارکنان مورد مطالعه را ارتقاء دهد. با توجه به این که کارکنان مراکز بهداشتی اعم از مراکز بهداشتی شهری و روستایی و نیز بهورزان خانه‌های بهداشت در خط اول جبهه سلامتی در جامعه بوده و یکی از وظایف مهم آنها آموزش به مراجعین و مردم می‌باشد، توصیه می‌شود کلاس‌های برنامه ریزی شده در قالب برنامه‌های آموزش بهداشت مداوم برای آنها بطور سازمان یافته اجرا گردد.