مقدمه: ارتقای کیفیت آموزش بالینی و پاراکلینیکی، مستلزم بررسی مستمر وضعیت موجود، شناخت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف است. هدف این مطالعه تعیین وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی آجا بود.

مواد و روش‌­ها: این مطالعه با استفاده از روش توصیفی- مقطعی در نیمسال دوم 1403-1402 از 162 نفر از دانشجویان فوریت پزشکی، علوم آزمایشگاهی، فناوری اطلاعات سلامت، رادیولوژی، هوشبری و اتاق عمل مشغول به تحصیل در دانشکده پیراپزشکی آجا انجام شد. از دانشجویانی که حداقل یک واحد درسی را در بیمارستان آموزش دیده بودند، به صورت سرشماری درخواست شد که پرسشنامه­ای 36 گزینه‌­ای را به صورت خودگزارش­‌دهی تکمیل نمایند. داده ها با نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و جدول) و آمار تحلیلی (آنالیز آنوا) تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: میانگین سنی دانشجویان 3/48  ±22/1 سال بود. نتایج آنالیز آماری نشان داد که بین وضعیت حیطه‌­های پنج­گانه آموزش بالینی با نوع رشته تحصیلی ارتباط معنی­‌داری وجود ندارد (p>0.05). همچنین نحوه عملکرد گروه­‌های آموزشی (رشته‌­های فوریت پزشکی، آزمایشگاه، فناوری و اطلاعات سلامت، تکنولوژی اتاق عمل، رادیولوژی و هوشبری) در حد متوسط 12/37±73/03 ارزیابی شد.

نتیجه­‌گیری: در مطالعه حاضر هیچ یک از حیطه­‌های آموزش بالینی و پاراکلینیکی وضعیت نامطلوب نداشتند. اما برنامه‌­ریزی اساسی جهت بهبود هر چه بیشتر کیفیت آموزش بالینی و پاراکلینیکی توسط مسئولین امری لازم­ می‌­باشد.