علوم پیراپزشکی و بهداشت نظامی

مقدمه و هدف: هر حرفه‌ای که به طور مستقیم با ارباب رجوع برخورد دارد، نیازمند اخلاق می‌باشد. هرچند اخلاق در همه مشاغل ضروری است، اما در حرفه پرستاری این عامل ضرورت بیشتری دارد. رفتار معنوی و توأم با مسئولیت پرستاران با بیماران،  نقش مؤثری در بهبود و بازگشت سلامتی آنان دارد،  لذا حرفه پرستاری بر پایه اخلاق استوار است. 

به عبارت دیگر اخلاق پرستاری،  مجموعه تظاهرات رفتاری پرستار در جریان فعالیت حرفه‌ای خویش که باید به صورت ارتباطات فردی در رابطه با بیمار،  بستگان بیمار،  جامعه، همکاران و..... تجلی کند گفته می‌شود.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر حاصل یک مطالعه مروری می‌باشد که بر پایه اطلاعات جمع آوری شده از جستجوی منظم منابع پایگاه‌های اینترنتی از جمله Google scholar, Magiran، SID و تحقیقات منتشر شده مرتبط با موضوع و مطالعات کتابخانه‌ای انجام شده است.

یافته‌ها: اخلاق پرستاری را می‌توان به دو بخش اخلاق حرفه‌ای و اخلاق انسانی و اسلامی تقسیم کرد. رعایت معیارهای اخلاقی در فعالیت پرستاری از سایر موارد مراقبتی، حساس‌تر و مهم‌تر می‌باشد. ماهیت ذاتی پرستاری احترام به حقوق انسان از جمله حقوق فرهنگی، حق زندگی و انتخاب، احترام به شأن و رفتار توأم با احترام است. پرستاران به عنوان یک گروه بزرگ حرفه‌ای در قلمرو علوم پزشکی، در تعامل با سایر کارکنان سازمان نیازمند مسیری مشخص و روشن هستند تا با آرامش خاطر به ارائه خدمات به بیماران بپردازند.

بحث و نتیجه‌گیری: سرمایه‌گذاری در بعد صلاحیت اخلاقی پرستاران راهی برای ارتقاء کیفیت خدمات پرستاری می‌باشد.  بدین جهت توسعه‌ی اخلاق پرستاری یک اقدام فرعی و دست دوم نیست،  بلکه ضرورتی برای ارتقاء حرفه‌ای و بهبود خدمات  است.  با این وجود،  توسعه‌ی اخلاق پرستاری هنگامی که نهادینه شده باشد بهتر صورت می‌گیرد، چرا که تصمیم‌گیری اخلاقی در شرایط واقعی فقط با شناخت مفاهیم اخلاقی و دانستن ارزش‌ها مقدور می‌باشد.