مقدمه: مطالعات بسیار محدودی در مورد ارتباط وجود بیماری‌های خود‌ایمنی و پیامد نهایی بیماران مبتلا به کووید-19 وجود دارد. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع انواع اختلالات خودایمنی در مبتلایان به کووید-19 و ارتباط آن با پیش‌آگهی این گروه از بیماران می‌باشد.
مواد و روش‌ها : در این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر حجم نمونه شامل 264  نفر از بیماران مبتلا به بیماری‌های خود‌ایمنی بود که به دلیل ابتلا به بیماری کووید-19 در بیمارستان‌‌های ارتش در سطح شهر تهران بستری بودند و 283 نفر از بیماران که مبتلا به بیماری خود‌ایمنی نبودند به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. اطلاعات بیماران با استفاده از پرونده بایگانی شده آن‌ها در بیمارستان مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به سوابق بیماری و پیامد نهایی در آن‌ها در چک لیست تهیه شده وارد شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ننرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. جهت توصیف داده‌ها از شاخص‌های آمار توصیفی، میانگین و انحراف معیار استفاده شد و برای انجام آزمون فرضیه های این طرح از آزمون های تی مستقل و کای دو استفاده شد. کلبیه تحلیل ها در سطح اطمینان 95 درصد انجام شد.
یافته‌ها: در گروه مبتلا به بیماری‌های خودایمنی و روماتولوژیک میانگین سنی بیماران 63/7 ± 32/55 سال بوده است. شایع‌ترین بیماری یافت شده آرتریت روماتوئید ‌(2/21 %) ‌‌و بعد از آن پسوریازیس ‌(9/12 %)‌‌ بوده است. موارد فوت شده به صورت معنی‌داری در گروه مبتلا به بیماری خود‌ایمنی نسبت به گروه غیر مبتلا بیشتر بوده است ‌(9/18% در مقابل 3/11%‌.‌ 012/0(p =   فراوانی بستری در بخش مراقبت‌‌های‌ویژه و انتوباسیون در گروه مبتلا به بیماری‌های خودایمنی به طور معنی داری بیشتر بوده است (001/0‌ (p< . بر اساس رگرسیون لجستیک وجود بیماری خود‌ایمنی به تنهایی شانس وقوع مرگ و میر ‌(484/1 Odds Ratio =‌‌)و شانس بستری در بخش مراقبت‌‌های‌ویژه ‌(487/1Odds Ratio = ‌‌)را افزایش می‌دهد‌ (05/0p< ).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه براساس مدل سازی انجام شده ابتلا به بیماری‌های خود‌ایمنی به میزان قابل توجهی شانس مرگ و میر را نسبت به افراد  غیر مبتلا افزایش می‌دهد و نیز شانس بستری شدن در بخش مراقبت‌‌های‌ویژه افزایش می‌دهد.