مقدمه: امروزه مأموریت‌های طولانی‌مدت فضایی و نیز عملیات‌های نظامی در محیط‌های پرتنش و دور از امکانات پزشکی، توجه پژوهشگران را به نقش استرس اکسیداتیو و راهکارهای تغذیه‌ای برای پیشگیری از آسیب‌های ناشی از آن جلب نموده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات محافظتی اسپیرولینا و مورینگا بر تعادل اکسیدان/آنتی‌اکسیدان در مدل بی‌وزنی شبیه‌سازی‌شده در رت انجام شده است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه، ۱۸ موش صحرایی نر در سه گروه کنترل، دریافت اسپیرولینا (mg/kg ۵۰۰) و دریافت عصاره مورینگا (mg/kg۲۵۰) تقسیم شدند و به‌مدت ۱۴ روز تحت مدل بی‌وزنی آویزان از دم قرار گرفتند. وزن موش‌ها، در شروع القای بی وزنی و در پایان دو هفته آن، سنجیده شد. پس از پایان دوره، نمونه‌های خون برای سنجش سطح مالون دی‌آلدئید (MDA) و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل (TAC) جمع‌آوری و با روش‌ فتومتریک مورد سنجش قرار گرفتند. داده‌ها با آزمون ANOVA و توکی، تجزیه و تحلیل آماری شدند.

یافته ها: در مدل بی‌وزنی شبیه‌سازی‌شده، در هر دو گروه درمان نسبت به گروه کنترل تغییرات وزن به‌طور معنی‌داری کمتر بود. ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل سرم (TAC) در گروه مورینگا نسبت به گروه کنترل بیشتر و سطح مالون‌دی‌آلدئید (MDA) در هر دو گروه درمانی نسبت گروه کنترل به طور معنی دار کمتر بود.

نتیجه گیری: اسپیرولینا و مورینگا با کاهش سطح MDA و حفظ ظرفیت آنتی‌اکسیدانی، توانستند تعادل اکسیدان/آنتی‌اکسیدان را در شرایط شبه‌فضایی بهبود بخشند. این یافته‌ها نقش بالقوه این ترکیبات را در کاهش آسیب‌های ناشی از استرس اکسیداتیو در محیط‌های پرتنش نشان می‌دهند.