مقدمه: آنژیوگرافی قلب یکی از روش های تشخیصی و درمانی است که دوز بسیار قابل توجهی از اشعه ایکس را به بیمار تحمیل می کند و می تواند خطراتی را برای بیماران ایجاد کند. کنترل پرتوگیری بیمار توسط متخصص قلب و عروق در حین انجام آنژیوگرافی بسیار اهمیت دارد. به منظور بهینه سازی استفاده از پرتوی یونساز، اطلاع از میانگین دوز دریافتی بیماران در بخش آنژیوگرافی ضروری است. در این مطالعه، هدف بررسی میزان دریافت اشعه ایکس در روش های تشخیصی و مداخله ای آنژیوگرافی قلب در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام علی (ع) کرمانشاه بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی و آینده نگر بود. 260 بیمار کاندید آزمایش آنژیوگرافی در یک دوره 6 ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران به دست آمد و به دو گروه تشخیصی و مداخله ای تقسیم شدند. مقایسه ای از نظر میزان تشعشع دریافتی بیماران و مصرف ماده حاجب در دو گروه و همچنین بین پزشکان مختلف انجام شد.
یافته‌ها: از نظر میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب در آنژیوگرافی تشخیصی و آنژیوگرافی مداخله ای اختلاف معنی داری وجود داشت (p<0.05). اما از نظر میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب در آنژیوگرافی تشخیصی و آنژیوگرافی مداخله ای بین پزشکان مختلف اختلاف معنی داری وجود نداشت (p>0.05).
نتیجه‌گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب آنژیوگرافی تشخیصی به طور معناداری کمتر از آنژیوگرافی مداخله ای بود اما در بین پزشکان مختلف تفاوت معنی داری بین پارامترهای مورد سنجش وجود نداشت.