دوره 13، شماره 4 - ( علوم پیراپزشکی و بهداشت نظامی (زمستان 1397) 1397 )
جلد 13 شماره 4 صفحات 53-43 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه اتاق عمل، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، ایران
2- گروه اتاق عمل، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، ایران ، aarabi@nm.mui.ac.ir
2- گروه اتاق عمل، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، ایران ، aarabi@nm.mui.ac.ir
چکیده: (3248 مشاهده)
مقدمه : در بین موارد عفونت زخم جراحی، موارد مرتبط با جراحی های ارتوپدی اهمیت و شیوع بیشتری دارند. چرا که در این جراحی ها، معمولاً از ابزارهای کاشتنی استفاده می شود که خطر عفـونت را افزایش می دهند. این مطالعه با هدف بررسی بروز عفونت زخم در جراحی های ارتوپدی و برخی عوامل موثر بر آن در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام گردید.
مواد و روشها : این پژوهش یک مطالعه مقطعی تحلیلی می باشد. نمونه گیری به روش آسان از 1۱0 بیمار که در سال های 96 و 97 تحت عمل جراحی ارتوپدی قرار گرفتند، انجام شد. روش جمع آوری داده ها بصورت مشاهده مستقیم، تهیه کشت میکروبیال و چک لیست بود. ارتباط بین بروز عفونت با برخی از اطلاعات دموگرافیک بیماران ، نام و نوع عمل جراحی، استفاده یا عدم استفاده از سیستم درناژ و نوع سیستم درناژ در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. تعیین عفونت زخم بر اساس ویژگی های ظاهری و کشت میکروبیکال انجام گرفته است. برای تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSSنسخه 20 استفاده شد.
نتایج : در بین 110 بیماری که بعد از اعمال جراحی اورتوپدی مورد بررسی قرار گرفتند 2/18 درصد از آنها عفونت داشتند. بیشترین میزان عفونت مربوط به جراحی ساق پا در انواع شکستگی های تیبیا و فیبولا بود. تمامی عفونت ها در مردان گزارش شده است. فراوانی بروز عفونت در بین سنین زیر 35 سال از آمار بالاتری برخوردار بود و اعمال جراحی اورژانس دارای خطر بالاتری از لحاظ ایجاد عفونت بودند. در مطالعه ی حاضر ارتباط معنی داری بین کاربرد انواع سیستم درناژ با ایجاد عفونت زخم جراحی وجود نداشت.
بحث و نتیجه گیری : کاهش بروز عفونت ارتوپدی از طریق توجه بیشتر به شکستگی هایی که در استخوان های ساق پا و بصورت باز رخ داده، امکان پذیرخواهد بود. همچنین طبق نتایج مطالعه ما کاربرد درن جراحی تنها به منظور کاهش میزان عفونت تاثیر چشمگیری ندارد. توصیه میشود در بخشهای جراحی اورتوپدی پروتکل های بهداشتی جهت کنترل و کاهش عفونت دنبال گردد.
مواد و روشها : این پژوهش یک مطالعه مقطعی تحلیلی می باشد. نمونه گیری به روش آسان از 1۱0 بیمار که در سال های 96 و 97 تحت عمل جراحی ارتوپدی قرار گرفتند، انجام شد. روش جمع آوری داده ها بصورت مشاهده مستقیم، تهیه کشت میکروبیال و چک لیست بود. ارتباط بین بروز عفونت با برخی از اطلاعات دموگرافیک بیماران ، نام و نوع عمل جراحی، استفاده یا عدم استفاده از سیستم درناژ و نوع سیستم درناژ در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. تعیین عفونت زخم بر اساس ویژگی های ظاهری و کشت میکروبیکال انجام گرفته است. برای تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSSنسخه 20 استفاده شد.
نتایج : در بین 110 بیماری که بعد از اعمال جراحی اورتوپدی مورد بررسی قرار گرفتند 2/18 درصد از آنها عفونت داشتند. بیشترین میزان عفونت مربوط به جراحی ساق پا در انواع شکستگی های تیبیا و فیبولا بود. تمامی عفونت ها در مردان گزارش شده است. فراوانی بروز عفونت در بین سنین زیر 35 سال از آمار بالاتری برخوردار بود و اعمال جراحی اورژانس دارای خطر بالاتری از لحاظ ایجاد عفونت بودند. در مطالعه ی حاضر ارتباط معنی داری بین کاربرد انواع سیستم درناژ با ایجاد عفونت زخم جراحی وجود نداشت.
بحث و نتیجه گیری : کاهش بروز عفونت ارتوپدی از طریق توجه بیشتر به شکستگی هایی که در استخوان های ساق پا و بصورت باز رخ داده، امکان پذیرخواهد بود. همچنین طبق نتایج مطالعه ما کاربرد درن جراحی تنها به منظور کاهش میزان عفونت تاثیر چشمگیری ندارد. توصیه میشود در بخشهای جراحی اورتوپدی پروتکل های بهداشتی جهت کنترل و کاهش عفونت دنبال گردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |